RUST  Met regelmaat snak ik naar rust. Als ik zo mijn bezigheden van de laatste dagen bekijk zal dat niemand verbazen. Vrijdag: eind van de morgen een bespreking, daarna de live-talkshow voor CtvZeeland, die ik die avond tussen 19 en 20 uur presenteer, voorbereiden. Tussendoor de muziek uitzoeken voor de 25+Swingavond, aansluitend op het tv-programma, in Het Schuttershof. Ik wil daar toch iedere keer iets anders draaien, altijd maar Tavares en Meatloaf kan niet meer anno 2011. Da’s toch werken tot 4 uur ‘snachts. Diep in de zaterdagnacht heb ik voor de volgende morgen toch maar de wekker op 10 uur gezet want ik word om 12 uur alweer op De Punt in Middelburg verwacht om de intocht van St Nicolaas te presenteren.. Hoewel dat even doorbijten is geniet ik daar zeer van. Groot respect voor de ouders die daar dan twee uur voor de aankomst van de goedheiligman, samen met hun kroost, een plekje vooraan proberen te bemachtigen. Boodschappen halen en nog even de stad in. En dan komt de zondag: Geen afspraken of niks. Een dag helemaal leeg. Heerlijk? Ergens wel, maar dan komt de onrust weer. Ik kom tot de conclusie dat ik niet snak naar rust, maar naar iets meer tijd voor slaap…

EIGENLIJK  is het vreselijk grappig. Waar zal ik beginnen? Op dit moment ben ik directeur van een redelijk boerend mediabedrijfje, heb ik mijn eigen Talkshow op de Zeeuwse zender CtvZeeland, ben ik dagvoorzitter op bijeenkomsten van Rijkswaterstaat en het UWV, draai ik gemiddeld vier keer per maand op een mooi feest en ben ik ook nog, om mijn vorige werkgever te helpen, hoofdredacteur van Zeeland Business Magazine. Daarvoor (tot 1 november 2007 toen ik er hoofdschuddend de deur uit liep) werkte ik bij Omroep Zeeland. In de PZC zit regelmatig een een bijlage getiteld ‘De Ondernemer’, eigenlijk een concurrent van het blad waarvan ik nu hoofdredacteur ben. Dat mijn naam in het artikel over Marc Cardon, de belangrijkste man achter het nieuwe Logistiek Opleidings Centrum in de Kanaalzone, zou vallen wist ik. Ook daar was ik ‘spreekstalmeester’ en ik heb ook de foto van hem gemaakt, we waren daar toch. Eigenlijk is de manier waarop de immer attente Henk van de Voorde mij neerzet ernstig grappig. Van mij mag hij blijven!

WEER   Een deel van het mooie weer van de laatste week hebben jullie aan mij te danken! Echt waar. En als we met z’n allen een beetje samenwerken dan kan het nog mooier worden. Eigenlijk is het best simpel. Van de zomer was het weer zo slecht dat ik voorzag dat we al vroeg de kachel aan zouden moeten steken en het momenteel verschrikkelijk dure gas zouden moeten gaan opstoken. Benzine, ook goud, is nu relatief goedkoper.
'Hoe kunnen we dat gebruiken om onze huizen warmer te krijgen?' Vroeg ik me af. Toen viel mijn oog op een artikel over ‘De opwarming van de Aarde’: Vooral de uitlaatgassen van auto’s zorgen er voor dat onze wereld snel warmer wordt. Juist, door de CO2-uitstoot. Ik dacht: Weet je wat? Het is nu juni en de benzineprijs is redelijk, ik ga een voorschotje nemen op mijn dure gasrekening van eind-september. En zo kon het zijn dat ik de motor van mijn auto een week of drie de hele nacht stationair heb laten draaien. Omdat ik aan de voorkant van het huis slaap leek het onaantrekkelijk, maar het stormde zo hopeloos dat het niemand is opgevallen. Goeie actie hè?

SISSER   Wat was er belangrijk deze week? Dat er ‘straattaal’ in de tweede kamer (ik schrijf het voortaan met kleine letters) werd gebezigd? Welnee. Dat de politiek die altijd al via ‘een voorzitter’ communiceerde nu eens direct tot elkaar sprak is een verademing. Alleen jammer dat het marketing voor de PVV was. Wel leuk dat de site geertwilders.nl deze week werd gehackt en het beeld van de Turkse premier (aap) Erdogan verscheen. Dat opper-asielbaas Albayrak uit de staatspot meer dan de ministerpresident mocht verdienen.. Ach, als vrouwen op mannen-posities komen worden het kerels, dat weet iedereen. Vervolgens komt Greenpeace-directeur Paul Gilding met de prognose dat er in de toekomst een enorme crisis komt. Hallo! Zonder onderbouwing kan ik dat ook voorspellen. Oja, de burgemeester van Gouda is in opspraak gekomen omdat hij zonder vergunning een huis in Ghana aan het bouwen is. Het is daar Afrika! Het vergunningssysteem werkt daar alleen effectief met (veel) smeergeld. Kortom, net als vrijdagnacht houden we allemaal onze adem in: Er kon een satelliet op onze hoofden vallen. Op het land neerkomend was er een putje bij geweest, maar in de Stille oceaan liep het met een sisser af..

DNA   Zeeuwse overheden zijn ernstig op zoek naar De Zeeuw. Ze lijken niet meer te weten wie we zijn en willen dat vastleggen op een of ander manier. Vooralsnog had ik het laten liggen, maar na het lezen van het proefschrift De constructie van de regionale identiteit: Zeeland, van de splinterverse Middelburgse dr. Gerard van Keken, ben ik er over gaan nadenken. Wat is er van belang? Als je aan iemand die in Zeeland woont vraagt wie hij is dan gaat hij of zij op zoek naar zijn identiteit. Een definitie van hoe hij zich (hoopt) te zien. Als je bezoeker van de provincie vraagt wie of wat een Zeeuw is dan krijg je een ander beeld, namelijk hoe hij een Zeeuws ziet: het imago. Het leuke is dat de antwoorden op beide vragen dynamisch zijn. Het meest leerzame is het verschil tussen imago en identiteit. Stel dat je jezelf ziet als fanatieke lezer en de buitenstaander ziet je als analfabeet en opent gretig een boekhandel. Dan vallen de verdiensten tegen. Maar wat is het DNA? Een soort zuur dat de erfelijke kenmerken vastlegt. Punt. Flexibel is dat niet en een uitdaging voor verandering zit hem hooguit in genetische manipulatie.

MUZIEK   Om een echte bluesmuzikant te zijn is een rotleven noodzakelijk. Bij Rock ’n Roll mag er nog een beetje pret zijn, liefst verkregen door drugs, of dat nou alcohol en/of andere middelen zijn. Een jazzmuzikant zit met een iets ingewikkelder probleem want die heeft ook een rotleven, maar die moet dat verhullen omdat zijn creativiteit op lastige thema’s is gebaseerd. Hij moet hard werken voor erkenning en dat lijdt 'em af van de honger. De salsa maakt van een rotleven een feestleven: ook een idee. En van klassieke muziek heb ik te weinig verstand. Ik denk toch dat dat een beetje rijkelui’s gedoe is. De echte klassieke muziek, die uit een hart komt -het liefst uit een geniaal hart- kan ik nog hebben, maar van gezochte, middelmaat klassieke muziek val ik in slaap. En dat is dan weer een goed teken want lekker slapen duidt op alles behalve een rotleven. Oja, naar mijn mening is opera het omgekeerde van de blues. Daar hou je je mee bezig als je een rotleven wenst.
Verdacht wordt het als een rijke goede blues maakt en een arme opera!

OPPERVLAKTE   Niets is gewoon. Omdat ik op één of andere manier altijd betrokken was bij evenementen die ik bezocht, was ik meestal nooit bezig met datgene waar iedereen voor kwam, bijvoorbeeld: De Muziek. Ik concentreerde me op ‘de gang van zaken’, of was simpelweg met mijn fototoestel bezig. Als men na afloop vroeg wat ik er van vond was mijn ‘matig’ van heel andere factoren afhankelijk dan dat van de ander. Als ik naar een discotheek ging dan lette ik, als deejay, veel meer op sfeer dan op wat er gedraaid werd: Een goeie dj kan immers met iedere plaat een feest bouwen, dus hoe iemand dát deed was interessanter. Toch is zo’n benadering handig. Ik herinner me het optreden in april 2009 van Bob Dylan. Als fan moest ik toen echt de schakelaar omzetten om te genieten. Bob is live namelijk gru-we-lijk slecht! Na dat concert kies ik nog zorgvuldiger mijn bezoekjes uit en dat loont. Er wordt op podia tegenwoordig goede muziek gemaakt en ik laat me daar graag door meevoeren. Een rijkdom! Gelukkig heb ik die schakelaar nog wel in mijn hoofd. Daarom kon ik zaterdag zeer genieten van de City of Dance in de Zeeuwse hoofdstad.

OOSTWEST   zaterdag 16 juli - De zon staat als een meedogenloze ploert aan de strakblauwe hemel. Het is bloedheet in Berlijn. Een man met één hand biedt me een folder ‘Juden for Jesus’. Stomverbaasd loop ik door. Juden-Berlijn-Jesus?? Veel gekker moet het niet worden!
Omdat mijn vrijreizen-ticket, dat 72 uur geldig was, 5 minuten geleden verliep, wandel ik naar het commerciële Alexanderplatz, aangetrokken door accordeonspel!! Twee mannen van het bouwvakkerstype spelen onnavolgbaar Bach. Eigenlijk ben ik minder geïnteresseerd in zowel het instrument als de componist, maar ik moet er gewoon naartoe. Meisjes, wegens de hitte nauwelijks gekleed, met prachtige figuurtjes en lange blote benen, lopen er kwebbelend voorbij. Een man met veel te veel kleren, een fles bier in de hand, staat in vervoering te luisteren. Geen oog voor de engeltjes die voorbij lopen, maar één en al oor voor de muziek van de twee mannen.

AURA   Mag ik voorop stellen dat ik niet zweverig ben, ik ben een ‘nuchtere Zeeuw’, bij wijze van spreken. Het gegeven ‘dat er meer moet zijn tussen hemel en aarde dan we kunnen waarnemen’ is echter voor mij vanzelfsprekend. Het kan niet anders dan zo zijn. Voor mij is het net zo biologisch dat een bloemkool die op een graf groeit de mens tot voedsel kan dienen het ook zo moet zijn dat de ‘rottende’ geest ook tot voedsel kan dienen, maar dan op een andere schaal. Redeneer maar door, het klopt altijd. Verder trek ik meestal een vies gezicht als ik iemand hoor zeggen ‘je staat te dicht bij me..’. Toch had ik van de week een aura-ervaring. Ik zat lekker mijn krantje op mijn favoriete terras te lezen toen een oudere dame te dicht bij me kwam zitten. Het was onprettig, bijna doods. Op het moment dat ik me afvroeg of het hier om een ‘aura-beleving’ ging redde mijn neus me: Een zwetende, oudere dame met veel te zware parfum ruikt ook naar de dood. Ik ben dus maar een metertje verderop gaan zitten.

GEZICHTEN   ‘Goh.. Dat was een leuk interview wat wij hadden hè?’ Een voor mij willekeurig iemand spreekt me aan op de markt. Gelukkig vatte zij mijn glazige blik op met de reactie dat we elkaar op een heel andere locatie in Nederland hadden gesproken dan waar we nu waren, maar ik vond het toch genant. Voor haar was het in dit geval logisch dat ik haar even niet kon plaatsen.
Het is helemaal niet mijn bedoeling om allemansvriend te zijn, maar omdat ik pas een hekel aan iemand krijg als hij of zij het er echt naar maakt, ben ik loyaal aan een veel te grote groep mensen. Mensen die ik allemaal op straat zou willen groeten als ik ze maar kon plaatsen. Door mijn werk heb ik veel te veel gezichten in mijn hoofd en nu die vermaledijde social media er ook bij komen kan ik zomaar iemand met wie ik de hele week op het internet heb zitten geiten, straal voorbij lopen. De enige oplossing lijkt mij dat we vanaf nu allemaal toch maar met een naamplaatje gaan rondlopen..
< Temporaalkwab? klik voor de gein eens op het plaatje !

GENIETEN   Leuk om te constateren dat het stuk hieronder over Berlusconi gelezen is. Het leverde aardige ontboezemingen op. Misschien moet ik toch eens uitleggen dat ik graag als katalysator fungeer. Dus met een mening, niet noodzakelijk de mijne, wat reacties uitlokken. Zeker in de journalistiek is dat veel prettiger converseren dan stomweg een vraag- en antwoordspelletje, een prikkelend gesprek is plezieriger. En dat is ook een gouden draad door mijn columns. Vaak ga ik helemaal, en een beetje expres, voorbij aan waar het om gaat. In het geval van onze Silvio is dat Het Recht Op Genieten! Hoeveel kerels doen dat op een mooie warme dag niet van leuke, vaak te jonge, meiden die schaars gekleed langs het terras wandelen? En hoe rottig vinden die meiden dat? Kortom: Het gaat niet om wat er gebeurd is, maar om wie het gedaan heeft. Natuurlijk is Silvio een slechte baas van Italië, hoewel, bestaat er überhaupt wel een goede baas? Uit het feit dat men hem het recht op genieten verwijt spreekt zoveel jaloezie dat het bijna potsierlijk wordt. Te meer daar de man toegegeven heeft net zoveel te presteren als een andere man van 74...... Tot zover, ’t is zomertijd, ik ga even genieten!

ZEMEN   Prettig om de constateren dat iconen en machthebbers die over fabelachtige eigenschappen lijken te beschikken uiteindelijk gewone stervelingen zijn en toe moeten geven dat ze geen mythische eigenschappen hebben. Deze week viel Silvio Berlusconi door de mand. Afgelopen week stal hij mijn hart door toe te geven dat hij te oud is voor de hoeveelheid seks die hem wordt toegedicht: ‘In 8 weken 33 verschillende meisjes is zelfs voor een 30-jarige een flinke dobber’, zo verklaarde de 74-jarige Italiaanse bunga bunga. Speak for yourself, dacht ik.
In de boeken kun je lezen dat harde werkers ondanks hun fysieke inspanningen tot uiterst fatsoenlijke prestaties in staat zijn. En bij zo’n premier Silvio geloofde half Italië dat zijn lat flink hoog lag. Maar de gewone natuurwetten, zo geeft hij nu zelf toe, gelden ook voor hem. Rond je twintigste moet je je bijdrage leveren aan de instandhouding van de soort en als je ouder wordt dan is dat minder urgent. Na het lezen van het artikel schoot me onmiddellijk de ontboezeming van oud-collega Piet door het hoofd: ‘Vroeger kon ik er een raam mee doordouwen, nu kan ik er slechts nog een raam mee zemen..’.

VAAT   Zonder dat we het afspreken zitten er universele gewoonten in ons. Naar mijn mening onlogische. Ik eet regelmatig bij vrienden of familie. Gezellig. Een gezamenlijke maaltijd, zeker met kinderen er bij, is een verrijkende bezigheid. De dag en het leven met anderen delen is goed en omdat eten meestal plezierig is haalt het de scherpe randjes van de dag af en wordt het leven mooier.
Iets wat ik een als van zelfsprekend onderdeel van een maaltijd zie is de afwas. Een leuk moment om het met de gast of gastvrouw in een andere omgeving eens over andere zaken te hebben. Soms keuteligheidjes andere keren wezenlijke dingen. Wat me opvalt is dat ik, als ik gast ben, altijd ga afdrogen en dat de degene bij wie gegeten heb (of ik, als ik thuis ben) altijd afwast. Eigenlijk is dat niet handig. Degene die afwast moet alleen maar de route tussen de eettafel en het afdruiprek van een reinigend proces voorzien, de ingewikkelde vervolgroute naar de kastjes vereist plaatselijke kennis: Waar staat wat? Dat weet alleen de gastvrouw (of -heer). Dus zou het logisch zijn als de gast zou afwassen. Volgens Anne komt het omdat vrouwen het belangrijker vinden dat alles schoon is en omdat mannen de spullen toch niet goed in hun kastjes kunnen zetten.. Of zoiets.

TROTS   Sinds 1 februari behoor ik tot de grote groep van Zelfstandigen Zonder Personeel. En dat bevalt prima. Mijn leven is overzichtelijk geworden. Eigenlijk zou je in mijn geval moeten spreken van ZZPil (zonder Personeel in loondienst) en dat is weer wennen want in je uppie is het toch niet echt inspirerend werken. Het leuke is dat ik, als ik iemand nodig heb, rondkijk om te zien wie er goed is en dan vraag ik of die zin heeft om mee te doen. Mijn business is zorgen dat mensen op een feestje moe worden. Daarvoor heb ik een mooie stapel cd’s en ik kan die blijkbaar als geen ander aan elkaar mixen want er ontstaat altijd wel een feestje. Verder heb ik een reputatie als presentator en dagvoorzitter en maak ik films. Voor de Dienst Landelijk Gebied heb ik eind vorig jaar een grote gemaakt over Natura2000 en onlangs, en dat was ook genieten, een reclamefilmpje voor de elektrische fietsen van De Kromme Spaak uit Kapelle en Piet Voskamp uit Middelburg. Tussen 1 maart en 1 oktober zullen die dagelijks te zien zijn op Omroep Zeeland. Gedraaid op de fietspaden tussen Meliskerke en Aagtekerke en tussen Yerseke en Kapelle. In ons eigen Zeeland. Ik bin dr trots op!

POLITIEK   Waarom doe ik iets? De revolutie in Egypte heb ik met grote belangstelling op tv gevolgd. Ik ben daar twee keer best intensief geweest, wel als toerist, maar toch betrokken en dicht bij de mensen. Je blijft journalist. Van politieke spanning merkte je niet veel. Net als in Frankrijk praten ze daar niet graag over. In een woestijnland lijkt alles armoede met zo’n laag stof. Het leven van alle dag leek niet gebukt te gaan onder een Hosni Mubarak.
Mijn zelfreflexie gaat over mijn eigen gedrag: mijn zap-gedrag, regelmatig en op het zelfde moment. Na het verslag over Cairo komt de reactie van president Obama en vervolgens  die van de Nederlandse minister van buitenlandse zaken, Uri Rosenthal. Binnen 0,1 seconde zap ik weg. Zonder na te denken. Zijn, eh de Nederlandse, mening interesseert me niet. Hoe komt dat? Omdat die mening niets toevoegt aan de mijne of omdat ik de Nederlandse politiek van 2011 niet meer gedoog? Ik vrees het laatste. In ons land bestaat de democratie niet meer. Het is een lachspiegel. Je verwacht een beeld dat je vertrouwd overkomt, maar het is zo vertekend dat je jezelf niet meer herkent. Ik overweeg serieus om voorlopig niet meer te gaan stemmen. Het maakt toch niets uit. Moet je eens op de regionale tv kijken naar onze toekomstige bestuurders .. Ik kan het niet aanzien.

LOYALITEIT   Al vanaf half augustus zit ik in een dilemma. Ik zal het uitleggen. Op 17 augustus, om tien voor half twee, heb ik poes Kees in moeten laten slapen. Ik stond er alleen maar bij toen zij het prikje kreeg om in een diepe slaap te komen, de fatale prik in het kattenlijfje heb ik niet meegemaakt. Het beest was toen toch te ver heen om nog iets aan mijn geestelijke bijstand te hebben. Ik heb het stoffelijk overschot niet mee naar huis genomen om aan de achterblijvende poes, Mo, te laten zien. Je kunt ook te ver gaan in de vermenselijking van beesten.
Toch heeft het vertrek van Kees naar de eeuwige jachtvelden verdergaande consequenties voor mijn leven dan ik dacht. Vroeger was het twee tegen een en nu delen we het huis fifty-fifty. Omdat ik een druk leven heb besloot ik destijds om twee katten te nemen zodat die samen een stukje gezelligheid konden delen. Gezelligheid? Beesten? Daar gaan we al. Maar nu, een paar maanden later, merk ik aan Mo dat ze ‘ongelukkig’ is: midden in de nacht van die gekwelde jankgeluiden die ik nooit eerder hoorde. En dat doet zeer.

ZAPPEN  Ik ben weer terug bij StudioBrussel. Een paar maanden geleden ergerde ik me dermate aan de infantiliteit van het ochtendprogramma dat ik ben gaan zappen. En toen kwam ik bij KinkFM terecht. Dat station levert in principe programma’s met muziek waarin ik me kan vinden.
Echter. En dat schijnt tegenwoordig bij meer stations gedaan te worden, word je in een reclameblok gevraagd om de radio zachter of op een andere zender te zetten. Welnu dat doe ik dan. Zeker in de auto zit je met een lichte tik op de knop zo op een andere zender. Omdat ik weet dat regionale omroepen zo enorm om geld verlegen zitten dat zij ook kritiekloos alles uitzenden wat geld oplevert, zal die oproep daar ook wel gedraaid worden, ik weet niet waarover hij gaat. Ik kan namelijk niet tegen lomp gedrag en dit valt daar onder. In de tijd dat ik met veel plezier bij de Zeeuwse Regionale Omroep een ochtend programma presenteerde ben ik eens op het matje geroepen bij hoofdredacteur Flip Feij omdat ik op zender mijn schaamte uitsprak over de smakeloosheid van een spotje. Op mijn vraag of al onze moeite om mooie programma's te maken dan niet telt en of er, in tegenstelling tot bij alle andere programma’s, dan helemaal geen eindredactie op reclameuitingen zat, had híj niet echt een antwoord.

GRENS.. (Klik op de foto hiernaast).. Een Afrikaans kind boort zijn mond in de kont van een koe en prikkelt diens aars om het beest aan te zetten te pissen. De warme urine levert een heerlijke, warme douche op. Ik heb een kat waar ik oprecht op gesteld ben. We wonen samen en houden rekening met elkaar. Zij weet dat ik een onberekenbaar beest ben en omgekeerd is zij redelijk voorspelbaar in haar doen en laten. Ik zal echter nooit uit het oog verliezen dat een kat een dier is, zonder gevoel, want als er een kikker in de buurt komt is er geen medelijden, net zo min als zij op compassie van mijn kant kan rekenen als ze op het aanrecht springt.
Daarom vind ik het absurd dat er een Partij voor de dieren is. De natuur is hard en een dier behoort tot de natuur. De mens niet. Die is Cultuur en dan gelden er andere maatstaven. En soms is een mens meer natuur dan cultuur. Die discussie komt boven als het gaat over ‘kasplantjes’ in de psychiatrie. Niet over Brandon van Ingen, een jongen die aan de muur vastgebonden zit. In tegenstelling tot de jongen die in DWDD zat en werkelijk geen benul had van zijn bestaan, kan Brandon denken. De één is natuur en de ander cultuur? Politicus Wilders ziet die grens weer anders.

KOSTEN.. We vinden alles goed in Nederland. Tegen flauwe of onterechte bekeuringen gaan we niet meer in beroep: Als je een uurloon loslaat op de amtenaren-ellende dan is er wel iets prettigers te bedenken. Ook hebben we er democratisch mee ingestemd dat we ziektekosten moeten gaan betalen.
En dan nu de benzine. Ik hou er niet van om aan de gulden te reflecteren, die zou ook minder waard geworden zijn, maar ik lees in de krant dat één liter euro95 binnenkort f 5,00 (zegge:vijf gulden) oftewel twee euro gaat kosten. Daar zit dan een recente accijnsverhoging van 3,5 cent in, veroorzaakt door Nota Bene het gebruik van biobrandstoffen en de zwakke positie van de euro. De olie wordt gekocht met de dollar en de euro is dan ineens een zwakke munt. In 2008 was de olie veel duurder en nu moet de benzine ons meer gaan kosten. De politici stellen wat vragen en geven daarmee het signaal dat ze er mee bezig zijn, kortom: wij  hoeven ons er niet mee te bemoeien. En ineens is het zover: Wij betalen dik 2 euro aan de pomp. Gelukkig, en dat moeten we niet vergeten, is het openbaar vervoer in Nederland perfect geregeld, vooral in Zeeland en iedereen heeft een OV-Chip. Toch? Ik heb me niet voor niets schor geschreeuwd in een reclamefilmpje!

precies 37 jaar geleden kreeg ik van mijn maten voor mijn verjaardag koperen centen .. Nu een fortuin waard?

LUISTEREN.. Of het een bewust signaal was? Ik acht het gevoel voor humor van burgemeester Koos Schouwenaar wel zo groot dat uitgerekend híj het bedacht heeft: Bij binnenkomst in de ruimte waar de Middelburgse politici hun standpunten nog eens polijstten lagen grote hoeveelheden oordopjes. Arme CoolFM-presentator Theo Rietkamp. Ondanks het feit dat iedereen met dopjes in de oren stond bij de discussies, redde hij wat er te redden was. Kinderen speelden ondertussen in de gymzaal met een man met een enorme bob de bouwer-kop.
Met een groot genoegen ga ik begin januari altijd naar nieuwjaars-recepties. Je ziet nog eens iets, je hoort nog eens iets en je komt onverwachte personen tegen..
Ik vraag me wel af of er in deze tijden niet op één of andere manier meer nagedacht moet worden over wat zo´n receptie oplevert. In de Zeeuwse hoofdstad weet iedereen dat je, om effectief te netwerken, het beste naar de receptie van de provincie kunt gaan. Daar tref je tussen half 4 en 6 uur de top van het Zeeuwse bedrijfsleven. Aansluitend is het in de Vleeshal, met een kwalitatief hoog Cultureel publiek, goed erwtensoep van De Drvkkery eten.
Een plek waar je je oren open moet houden.

AANZIEN.. Drie januari alweer. Tweeduizendelf. Uit het feit dat ik een paar dagen grieperig was leid ik af dat mijn plan om de afgelopen week wat rustiger aan te doen wel gelukt is. In de ‘volle bak-flow’ van werkweken van meer dan 40 uur komt mijn lijf daar niet aan toe. Met op de achtergrond de Top2000 besteed ik graag die laatste dagen van het jaar aan mijn ‘Aanzien van ..’. Dat is een (foto)boekje waarin ik het voorbije jaar nog eens op een rijtje zet. De kunst is om uit een stapel foto's er één te kiezen die een heel verhaal illustreert. Zo heb ik op 17 april in mijn achtertuin een foto gemaakt van een strakblauwe lucht, uniek, normaal is de hemel namelijk gevuld met witte vliegtuigstrepen. Die week werd er niet gevlogen vanwege … juist, de vulkaan op IJsland. Van die dingen.
Ook het verlies van poes Kees is toch even een stil momentje.
Lijstjes maak ik niet. Beste films, beste cd’s, beste vrienden, beste boeken (foei, ik heb er maar één gelezen in 2010), ik heb altijd al een hekel aan cijfers gehad.
Het meest onthutsende bij het maken van zo’n Aanzien is het besef dat het allemaal zo verdomde snel gaat. En omdat het zo weer voorbij is nogmaals, voluit: Tweeduizendelf. Drie januari alweer....

NOORD-ZUID.. Om op de werkelijke grens te komen moesten we over een smal pad dat afgesloten kon worden met een enorme steen die 'op het nippertje' op een andere lag. In Nederland zou die regelmatig door een paar kwajongens met een simpele hefboom naar beneden zijn gehaald, maar hier zijn geen kwajongens en zeker niet in het grensstadje Panmunjom.
Op 24 juli 2006 liep ik op dat pad in de DPRK, de Democratic Peoples Republic of (Noord) Korea. Een eindje verder staat de barak waar in 1953 de wapen-stilstand in de Korea Oorlog werd getekend en de gedemilitariseerde zone van 150 km lengte en vier kilometer breed, een feit was.
We werden door een goed Engelssprekende militair ontvangen: ‘Wat doen jullie als je het thuis anders wil doen dan in de rest van jullie land?’ zonder op een antwoord te wachten vervolgde hij: ‘En de baas van het land wil jou met verschrikkelijke wapens dwingen om hetzelfde als iedereen te doen, wat dan?’ Zijn ogen keken ons vragend aan, ‘.. ook zulke wapens maken?’ Een discussie kwam niet op gang. Tien minuten later moesten we vreselijk lachen om de hoeveelheid militairen aan de DPRK-zijde (een stuk of 15) en aan de Zuid-Koreaanse kant: Minstens 50 Amerikaanse met getrokken revolver en zo’n 100 Zuid-Koreaanse.

TwitterLeaks..‘Waarom zit jij nog niet op Twitter?’ ‘Dat is echt iets voor jou!’ ‘Met een mediabedrijf kun je niet zonder..’. ..Het is erg de laatste dagen.
Laat ik zeggen dat ik er kansen in zie, maar anderzijds ben ik zo vreselijk op mijn privé gesteld. Ik wil -in plaats van via een toetsenbord- liever direct communiceren.
Twitter is ook zo WikiLeaks: Flikker alles maar op het net, als iemand het zelf niet doet dan doen wij het wel. Het doet er niet toe wat die persoon er van vindt. Alles onder het motto van persvrijheid. Op wetten, gemaakt door democratisch gekozen bestuurders, waarin  staat dat informatie pas na zoveel jaar naar buiten mag, kan ieder individu nu een grote drol leggen. Nou vind ik het nog niet zo erg dat een hoop mensen reclame maken voor het feit dat ik een goeie deejay blijk te zijn, leve de persvrijheid, maar we zijn allemaal vogelvrij! Zometeen komt de eerste de beste toethola met een Apple-telefoon aan de deur om een Twitter-reportage te maken en als je dan weigert wordt dát getwitterd.
Over kansen gesproken!?